12

Może pamiętacie mój zachwyt Strąconymi? ;]

W końcu powstała opinia. 

Zapraszam :)

http://magiczna-czytelnia-viconii.blogspot.com/2011/10/straceni-gwen-hayes.html

11

Przychodzi pan odebrać zamówiony podręcznik do angielskiego.
K: Jaki tytuł?
Pan: Świat królika
K: Yyyy...?
Tutaj wszyscy umarli.
Pan: Po angielsku Bugs World
K: <poker face>

Hit tygodnia ;D

10

Rozmawiam sobie z klientem dzisiaj. Nagle się odwracam a za mną stoi facet, wpieprza loda i jeszcze się z tym lodem nachyla nad stołem z książkami. No to mówię:
- Przepraszam, ale proszę nie wchodzić z lodami do księgarni.
Pan udaje, że to nie było do niego i w ogóle najlepiej, że nie wie o co chodzi. Ale stoję i się na niego patrzę. W końcu przestał udawać. I mówi do mnie:
- Ale tam przy wejściu nie ma żadnego piktogramu, że nie można.
Umarłam. No naprawdę, jakbyśmy chcieli wywiesić kartki z wszystkimi informacjami jakich nie ogarniają klienci to bym nam miejsca na ścianach brakło. Bo przecież ludziom trzeba wszystko łopatą do głowy tłuc.
Ale nic to, mówię do pana:
- No wie pan, ale to raczej logiczne.
Pan:
- Jak pani sobie chce, ja sobie mogę gdzieś indziej książkę kupić.
Stał jeszcze chwilę i pewnie czekał aż padnę na kolana i zacznę go po butach całować i w ogóle walić głową w ścianę z rozpaczy. Się nie doczekał i poszedł.
Uwielbiam takich ludzi. Jak nie ma kartki, że czegoś nie wolno to znaczy że można. Bo przecież myślenie boli i sami na to nie wpadną.

Mam ostatnio straszną alergię na ludzi przez tą pracę.

9

Przyszedł pan, kupił książkę i chciał do niej torebkę prezentową. Wybiera, ale coś mu nie pasuje, więc R. znajduje mu jakąś i mówi:
- Będzie pan zadowolony.
Pan:
- My na budowie też tak mówimy jak klient jest upierdliwy :)

Na całe szczęście bywają w sezonie podręcznikowym normalni klienci :) Czasami ;]

8

Idzie sobie przez księgarnię pan, jak ta błędna owca, rozgląda się, jakby w ogóle nie wiedział co to za dziwne miejsce jest. W końcu nie wytrzymałam i pytam:
- W czymś panu pomóc?
A pan na mnie patrzy i się wydziera na pół księgarni:
- A nieeee, paaani, ja dwadzieścia lat już książki nie czytałem. Z córką przyszedłem.
Zatkało mnie i już nic nie powiedziałam ;D
Pragnę jeszcze dodać, że słowo klikane nie oddaje w pełni tej sytuacji, ponieważ ton i postawa pana odgrywały dużą rolę ;]

7

Jest sezon podręcznikowy, więc mamy ich w księgarni jakiś milion. Są ładnie poukładane, żebyśmy mogli szybko wyszukiwać to, co akurat ktoś ma na liście. Dlatego bardzo nie lubimy, jak klienci sami tam grzebią, bo potem po nich w podręcznikach zostaje tylko syf i malaria. Dzisiaj po tym jak K. znalazła fizykę z gimnazjum w podręcznikach do podstawówki spłodziłam piękną informację "PODRĘCZNIKI PODAJE SPRZEDAWCA", wydrukowałam, powiesiłyśmy z cichą nadzieją, że chociaż co trzeci klient się zastosuje. Albo co dziesiąty. Kartka wisi od jakiejś godziny, podchodzi pan i zaczyna grzebać. Zauważa kartkę. Chwilę myśli. Odwraca się do mnie i mówi coś w stylu:
- A to tak wszystkie muszą mi państwo podawać czy mogę sobie tutaj trochę poprzeglądać?
Załamałam się. Nie kuźwa, ja podaję tylko do polskiego i matematyki a w reszcie klient ma sobie sam grzebać.
Ale nic, uśmiech na twarz i:
- No my raczej byśmy woleli sami szukać, a co panu podać?
Pan: No właściwie to ja już sobie wyjąłem jedną.
...
Ja: A ma pan listę?
Pan: Nie, dlatego właśnie chciałem sobie poprzeglądać, bo mniej więcej wiem jakie to mają być.
Uh uh uh, para z uszu i te sprawy ;] Ale znowu grzeczny uśmiech i poinformowanie pana, że lepiej mieć listę i pewność, bo nie ma zwrotów na podręczniki i jak się kupi nie to potem się ich już nie odda.
Tu następuje zdziwienie:
- To jak to, jakiś minister zarządził, że zwykłe książki można oddać a podręczników nie?
Tak, bo w końcu ministrom się nudzi to piszą ustawy o podręcznikach.
Uśmiech numer 3 i:
- Nie, na zwykłe książki też nie ma zwrotów.
Potem jeszcze trochę marudzenia i pan sobie poszedł.

Rozpisałam się, ale musiałam to z siebie wyrzucić ;D Bo wcześniej już milion razy tłumaczyłam, że nie można zwracać książek, bo nie i już.
Sezon podręcznikowy to ZŁO.
A to dopiero początek.
Jakoś są rodzice, którzy przychodzą z listami i proszą o wyszukanie książek. A niektórym nie dość, że się nie chce ruszyć tyłka do szkoły po listę, to potem przychodzą i robią bajzel bo może coś sobie znajdą _-_

6

Pamiętacie zdjęcie z poprzedniej notki? Że w jej snach jest jak ze snów i te sprawy?
Otóż objawiła nam się książka z tamtego zdjęcia.
Niepewnie wzięłam ją w swe dłonie, aby przeczytać opis na okładce.
I teraz cieszcie się, że siedzicie ;P
Czytam pierwsze zdanie:
"Wszystko zmieniło się tej nocy, kiedy zobaczyłam, jak płonący chłopak spada z nieba."
Tak parsknęłam śmiechem, że klientka, która obok rozmawiała z R. zaczęła się śmiać i zapytała co to za książkę fajną mam. Pogadałyśmy chwilę na temat ambitnej literatury i biegnę za R. pokazać jej to jakże głębokie zdanie.
R. komentuje:
"No tak, bo teraz już nie wystarczy jak facet świeci w słońcu. Teraz muszą jeszcze płonąć."
Przeżyłam drugi atak śmiechu i czytam dalej:
"Spojrzałam w okno, tuż zanim się pojawił."
One to mają wyczucie czasu w tych książkach.
"I wtedy powoli, jak piórko na delikatnym wietrze, przefrunął za szybą."
No normalka, co, nigdy Wam nie latał za oknem płonący facet? Dziwni jesteście ;D
"Odwrócił w moją stronę twarz. Usta miał otwarte w niemym krzyku."
Pewnie chciał wrzasnąć "Co się gapisz, polatać nie wolno?"
"On nie tylko płonął.
On był ogniem."
I tu się powinna jakaś złowieszcza muzyka pojawić czy coś. Toż to na horror zakrawa ;D

Normalnie ja muszę to przeczytać.
Rzekłam.
I niech mi płonący chłopak za oknem przeleci jeśli tego nie uczynię ;]
Wrażeniami się oczywiście podzielę, o ile nie umrę w męczarniach przy czytaniu ;]

5

Kolejny wielki młodzieżowy hit nie wzbudzał w nas większych emocji.
Do czasu aż któreś przeczytało to wspaniałe zdanie: "W jej snach jest jak ze snów". Przypuszczam, że śmiech P. i nasz rechot słyszało pół miasta ;D
Ja nie wiem kto pisze im te teksty na okładki, ale mógłby ten ktoś czasem myśleć :)
U nas póki co to zdanie jest poprawiaczem humoru.
Zdjęcie kiepskie, bo robione na szybko i to przy napieprzającym oświetleniu witryny ;] Ale to, co najważniejsze jest widoczne!

4

Z serii my i nasze wysokich lotów rozmowy ^^
K. opowiada, jak to P. tłumaczył jej ułożenie historii:
- No że tu bla bla bla a dalej historia Polski od starożytności do współczesności. To ja się tak patrzę i pytam jaką niby polska ma historię w starożytności ;D
R. jak zawsze z odpowiedzią na wszystko, z wielkim zdziwieniem i w ogóle tonem 'o boże jak można nie wiedzieć tego':
- Jak to, nie znacie tej historii o trzech polakach i dinozaurach?

Oczywiście umarłyśmy ze śmiechu ;D I tak mamy zawsze jak zmęczenie się daje we znaki i ogólnie wszyscy zaczynają być na nie ;]

3

Ostatnie dni jakoś nie obfitują zabawnymi tekstami. Teoretycznie powinno mnie to cieszyć.
Ale zarzucę Wam coś z zamierzchłych czasów, kiedy pracowałam w innej księgarni. Jest lipiec, więc wielkimi krokami zbliża się sezon podręcznikowy. A to łączy się z setkami matek, które szukają podręczników dla swych pociech. Teraz mam podręczniki, ale kilka lat temu w innej księgarni byłam bardzo szczęśliwym człowiekiem, ponieważ ich nie miałam ;] Co prawda mówienie jakiś milion razy dziennie, przez trzy miesiące "nie prowadzimy podręczników" było cokolwiek denerwujące, ale na pewno mniej niż tabuny ludzi, którym trzeba podręczniki podać. Czasem się zdarzyło, że nasza polska złota młodzież sama wyruszała na poszukiwanie książek do szkoły i wtedy odbywały się takie oto rozmowy:
Dwie młode dziewczyny:
- Czy macie książkę do geografii?
- Nie, nie prowadzimy podręczników.
- A ćwiczenia?

I to nie jest jedyny przypadek, te dziewczyny po prostu najlepiej zapamiętałam.

Normalne jest też coś w stylu:
- Czy macie podręcznik do historii?
- Ale jaki?
- No do drugiej klasy.
[w tym momencie księgarz przechodzi załamanie nerwowe]
- Ale nazwa, autor, wydawnictwo?
- A to ja nie wiem, muszę do syna/córki zadzwonić.

Takich sytuacji jest duuuuuuuuuużo. Takich i innych też. Żeby Wam się nie nudziło do czasu, aż zaczną nas ludzie nimi zasypywać, postaram się sobie jeszcze kilka ciekawych staroci przypomnieć :)

2

Pani ogląda książkę "Historia do 1815" i całkiem poważnie zadaje pytanie:
- Czy ta pozycja obejmuje drugą wojnę światową?

To jedna z tych chwil, kiedy nie wiadomo czy się śmiać, czy płakać.
Niestety nie było mnie przy tym. A może i na szczęście, bo cóż taki wbity w ziemię księgarz może w takiej chwili zrobić ;D

1

No to zaczynamy :) Wesołe kolory, bo i życie księgarza bywa wesołe!

Czasami ma się ochotę klienta zabić śmiechem i ogólnie witki i wszystko opada. A nie wolno, przecież trzeba się uśmiechać i wykazać zrozumieniem :)

Więc tutaj będę się dzielić tym, czym nas w pracy klienci będą zaskakiwać. Jak sobie czasem jakąś starą historię sprzed lat przypomnę, to też wrzucę. Było tego multum, człowiek głupi, że sobie nie zapisywał :)

No to enjoy! Mam nadzieję, że i Wy ubawicie się scenkami z naszego życia :)